Vanmorgen werd ik wakker om 5.55. Uit mezelf. Nou is het niet heel raar dat ik op dit tijdstip mijn ogen open doe. Maar meestal is het mijn wekker die me hiertoe verplicht. Dit keer is het iets anders. Het is een besef, een idee en het komt van diep van binnen.
Afgelopen weekend was het laatste weekend van dit jaar 365 dagen succesvol. Het ging over doorzetten. En over succes, vieren en delen. Om de een of andere reden voelde ik me, sinds ik zondagavond thuis was gekomen, verdrietig en onrustig. En eigenlijk was dit al tijdens het knallende eindfeest begonnen.
Wat was er gebeurd? Ik begreep niets van mezelf en probeerde heel hard om dit wel te doen. Ik voelde me het hele weekend namelijk fantastisch. Ik was juist tot allemaal mooie inzichten gekomen. Ik had extatisch gedanst tijdens de heerlijke verdiepersavond, de volgende dag wéér gedanst op mijn hakken op het podium met uitzicht op zo'n 1200 andere dansende mensen, geknuffeld en op de foto geweest met David en Arjan, gepraat met mooie mensen, oefeningen gedaan. En volgend jaar heb ik mezelf zelfs nóg een jaar 365 gegund, dus het was ook niet mijn afscheidsfeest zoals voor sommigen. Waarom dan die onrust? Wat was dat verdriet?
Feit was dat ik tijdens het weekend allerlei inzichten opgedaan had over volgende stappen. Het was zo ontzettend duidelijk wat dit moest zijn dat er van alles aan het werk ging in mij. Ik stuiterde alle gebieden in mijn leven langs waarvan ik vond dat er actie mocht. Immers, kennis zonder actie is ballast, had je net zo goed niet kunnen weten. En in plaats van dat het gevoel van onrust en verdrietigheid minder werd in de loop van maandag en dinsdag, werd het meer.
Ik heb enorme stappen gezet dit jaar. Kan vol overtuiging zeggen:"Ik hou van mij" en bijbehorend lied ken ik uit mijn hoofd. Allerlei zaken waarom ik de noodzaak had gevoeld om überhaupt te starten met 365 zijn doorgewerkt. En natuurlijk was de uitkomst anders dan verwacht. In de afgelopen 2 jaar 365 heb ik mijn eigen grootsheid ontdekt. Van voorzichtige verkenning naar mijn eigen stralend middelpunt. Afgelopen weken en zeker ook tijdens het 365 weekend werd dit aan alle kanten door mede-365-ers én door David en Arjan bevestigd.
En nu moest ik daar dus wat mee. STUITERDESTUITER. Nee. Niet nu. NU!!!!!!!!! Want ik voel het, ik zie het, ik weet het, ik wil het!!!!!! STUITERDESTUITER. Ik ga de wereld laten zien wat ik waard ben!!!! Ander huis!!! Andere baan!!! Andere IK!!!STUITERDESTUITER!!!!
BAM. Daar kwam dus de realiteit waar ik keihard tegenop stuiterde. Want dit gestuiter was helemaal niet zo compassie- en liefdevol. Helemaal niet in lijn met mijn jaarthema's "Ik hou van mij" en "trust the progres". Daar zat dus mijn onrust en verdrietige gevoel. Ik was mezelf weer met anderen gaan vergelijken. Ik had zonder het door te hebben toch weer mijn zelfbeeld buiten mezelf gelegd. Wilde lief, leuk en aardig gevonden worden én mijn eigen pad gaan én NU alles anders graag....
Wat was ik nou aan het doen? Wat wilde ik bewijzen? En aan wie? Bovendien, ik werd al gezien. Juist toen ik zo met mijn eigen ding bezig was. En daar zit dus de crux.
Ik word gezien om mijn stralende zelf terwijl ik mezelf aan het ont-wikkelen ben (alle wikkels eraf), mijn plek op het podium in neem en daar ten volste van geniet. Ik krijg applaus. En dat is, precies zoals David en Arjan zeiden dit weekend, ook een beetje sterven. Want dat maakt dus ook zichtbaar. En, zo had ik bedacht, ik heb nu van alles geroepen dus nu moet ik wel.
Nee dus. Ik moet helemaal niets. En al helemaal niet omdat ik van alles heb geroepen. Van wie zou dat moeten? Wat zou ik ook moeten? Voor wie? Van wie?
Gisteravond, toen ik een beetje minder stuiterde, was ik met een rustig kledingkastproject begonnen. Weer terug in mijn flow, terug bij mezelf. En prompt kwam er een bericht binnen van een oude bekende die met mij zaken wilde doen in een kunstproject. Back on track, trust the progres.
Vanmorgen werd ik wakker. Om 5.55. Met een glimlach op mijn gezicht en een heel diep besef. Ik zou mezelf gaan laten zien, zoals ik NU bezig ben. Aan wie moest ik nou van alles bewijzen? Ik realiseerde me: aan niemand anders dan mezelf. Show it to yourself. En toen ontdekte mijn thema voor de komende tijd mij: Laat jezelf zien, laat het aan jezelf zien, doe het voor jezelf. Show your self.
Niet omdat het moet, niet omdat het NU moet, niet omdat het anders moet. Maar precies zoals ik nu bezig ben. Stap voor stap, vanuit zelfliefde, vanuit vertrouwen.
Reactie plaatsen
Reacties