Licht van de wereld

Nog niet zo lang geleden zette ik mijn intentie van het leren van nederigheid. Ik merkte namelijk aan mezelf dat ik DE HELE TIJD me aan het bemoeien was met de natuurlijke gang van dingen. 

Trekken aan gras om het sneller te laten groeien noem ik dat. Het resultaat is dat ik eerder het gras stuk trek dan dat het werkelijk sneller zal groeien. Net zoals ik eigenlijk behoorlijk in de weg sta van de dingen die ik werkelijk te doen heb door de hele tijd plannen te maken en daar dan op te duwen. 

Het is fijn om het door te hebben dat het niet werkt. Alleen... wat dan wel. Een heerlijke paradox. Want met proberen te vinden "wat dan wel" ben ik nog steeds aan het duwen en trekken. Ik glimlach om mezelf en het feit dat ik het probeer te bedenken. Want daar zit nou net de verlossing niet, in dat denken.

Er vindt een wonderschoon proces plaats in mij wat maakt dat het me steeds iets vaker lukt om op een andere manier aanwezig te zijn. Of misschien wel voor het eerst echt aanwezig. 

Les 61 uit een curus in wonderen vertelt me dat 'ik het licht van de wereld ben'. Dat concept ervaar ik niet meer als iets heel verrassends. Al weken is de cursus me aan het voorbereiden op het zijn van het Licht. Langzaam wordt mijn denkgeest ontmanteld en klaargemaakt voor het zijn wat ik werkelijk ben: het Licht. Onderdeel van het Grote. Het voelt voor mij zo waar, past zo goed bij alles wat ik altijd al gevoeld en gedacht heb, dat die gedachte, die Visie, mij geen moeite kost. 

Niet dat het daadwerkelijk leven hiervan, volledig vanuit de Licht, vanuit God, vanuit Liefde nou helemaal vanzelf gaat. Maar het is zo'n verademing om eindelijk thuis te komen bij mijn ware Zelf. Om het meZelf toe te staan hier te zijn. 

Toch is het gras nog steeds is wat ik niet zomaar met rust kan laten. Iets in mij wil meebepalen, invloed uitoefenen. En hoe meer het thuiskomen in mijn Zelf plaats vindt hoe meer dat in mij wat wilt trekken er ook lijkt te zijn. 

En dan komen we weer bij de intentie van nederigheid. Mezelf uit de weg. Althans dat denk ik dan. Maar in diezelfde les, les 61, ontdek ik iets heel wonderlijks (ja, bewuste woordkeuze). Ik ontdek de aard van nederigheid en dat is eigenlijk helemaal niet zo nederig. Althans, niet de nederigheid met de betekenis zoals ik die had toegekend. 

De nederigheid die ik had 'bedacht' ging over mezelf uit de weg. Waarmee ik mezelf eigenlijk juist super belangrijk maakte en alsnog maximaal invloed aan het uitoefenen was. Maar daar, in die les staat het wat de werkelijke bedoeling van nederigheid is:

"Nederigheid houdt in dat je jouw rol in de verlossing aanvaard en geen andere op je neemt."

Dat is dus niet van alles doen om mezelf uit de weg te bewegen. Dat is juist helemaal in de weg gaan staan, als je me nog kunt volgen. 
Als nederigheid betekent dat ik mijn rol in de verlossing in neem dan sta ik dus 100% in die stroom, in het leven, in het pad, in de Liefde. Als ik als Licht van de wereld mijn rol aanvaard dan moet ik juist niet weg maar dat Licht zijn.

Het is een van mijn favoriete gedichten( van Marianne Williamson) die dit zo mooi illustreert: 

"Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear in that we are powerful beyond measure.
It is our Light, not our Darkness, that most frightens us.
We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?

You are a child of God. Your playing small does not serve the World.
There is nothing enlightening about shrinking
so that other people won’t feel unsure around you.
We were born to make manifest the glory of God that is within us.
It is not just in some of us; it is in everyone.
As we let our own Light shine,
we consciously give other people permission to do the same.
As we are liberated from our own fear,
our presence automatically liberates others."

Ik vind het nogal een inzicht om me te realiseren dat het ultieme nederige dus niet is om mezelf onbelangrijk te maken, maar om in mijn grootsheid te gaan staan. Want daarmee dien ik het Licht, de wereld en de verlossing. Niet met net doen alsof al dat moois in mij er niet is. 

Het grootse in mij is overigens niet dat ik dan aan borstklopperij ga doen. Het grootse gaat over het werkelijk volgen van mijn Roeping. Want door dat te doen en werkelijk mijn Licht te zijn kan ik dat doen wat ik het allerliefste doe: met mensen op weg zijn op hun reis naar hun Licht.